Obiecuję sobie, że mimo braku czasu na to, co ważne, znajdę go choć tyci tyci na regularne pisanie. Nie pamiętam, żebym w ostatnich dniach grzała grzbiet pod kraciastym kocem, jak koń pod wełnianą derką, sącząc ziołową herbatę z cierpkim imbirem. Od kiedy pracuję w Zakopanem tygodnie lecą jak liście z drzew, wieczorów nie starcza na czytanie, poranki za krótkie na ćwiczenie psa z głową w dół. Psy też niedopieszczone, stęsknione, pobudzone czekają, bo coś czują, tylko nie wiedzą jeszcze, co, jak, i gdzie.
Tymczasem do nowego domu wkrada się pierwsze życie. Sufit nabiera kolorków, ściany się burzą od zmian. Pokoje marzną w przeciągu, wiatrołap łyka świeży tlen. Już oczami wyobraźni ubieram drewniane wnętrze, na allegro i wśród ludzi szukam szaf, krzeseł, naftowych lamp. Chylę czoła by nie uderzyć w niski strop, dłonią chwytam mosiężną klamkę i wdycham stuletnią woń. Widzę się w tętniącej nowością kuchni, myślami wybiegam w szczęśliwą dal. Już lustro paruje w łazience, Dejzi wyje do księżyca, kiedy leżę w przykrótkiej wannie z widokiem na falującą linię horyzontu.
Za drewnianą przybudówką pagórkowaty teren lekko zmienia swój dawny kształt. To tam będzie psie szaleństwo, to tam zamieszkają wszystkie z moich czy naszych najukochańszych łap. Po miesiącach tułaczki i oceanach gorzkich łez świat wokół mnie wydaje się nieprawdopodobnie realny i piękny. Co najmniej jakby wreszcie opadły tumany kurzu i szara mgła. Niepewnie stąpam bo nowym gruncie, bo przecież tak dawno ze szczęściem nie byłam za pan brat. Czas je na nowo oswoić, nadać mu jakieś imię, wziąć na długi spacer, na kawę, zanim znów mu się zaufa na dobre i uwierzy, że to nie żart.
We wsi, w której zamieszkam, panuje sielski spokój, są ludzie mili i serdeczni, jest łąka z pasikonikami, które grają na smyczkach z traw. Jest sklep jeden czy dwa, są tartaki na co drugim rogu, jest inaczej niż w Jaworkach, są łąki u stóp domowego ogródka, są zające, lisy, sarenki, jest gęsty jak nutella las.
