Dejzi ma 11 lat. Do Jaworek przywiózł ją jeden z muzyków z zespołu Skorpions. Podobno miała 8 miesięcy... podobno jej pierwsi właściciele nie dawali sobie z nią rady, podobno mordowała wszystkie kury w okolicy... podobno była to sunia rasy syberian husky, no właśnie, podobno... Dejzi zaopiekował się Staszek. Zrobił jej wybieg, budę, zaczął ją dobrze karmić i zabierać na spacery. I tak Dejzi została jego wiernym psem, psem jednego pana, psem czujnym jak najlepszy stróż. Dejzi mimo, że łagodna w stosunku do ludzi, nie zatraciła swojego instynktu łownego. Podobno potrafiła zerwać się nocą i dopaść w lesie dziką zwierzynę... podobno pewnej zimy dorwała w potoku osłabioną mrozami łanię.. Podobno kiedyś, jak zostawiliśmy Dejzi na kilka dni w Jaworkach, spacerowała samotnie pod Ruskim Wierchem, ktoś zrobił jej zdjęcie, bo myślał, że to wilk.
Dejzi żyje w stadzie z resztą naszych psów, ale nie akceptuje żadnej z suk, żadnej poza Akitką. Lubi biegać w zaprzęgu i z entuzjazmem reaguje na widok szelek, jednak najbardziej odpowiadają jej samotne, długie spacery. Samotne, czyli tylko ona i człowiek, jeden człowiek i jeden pies. Dezji jest silną, dużą suką o pięknym wilczastym umaszczeniu. Jako jedyna z naszych huskych rzewnie wyje nocami do księżyca. Ma bystre brązowy oczy, puszysty położony ogon i długie, silne łapy. Nie ucieka, jak inne syberiany, ale trzeba mieć na nią oko ze względu na jej szczególne zmiłowanie do drobiu, zwłaszcza żywego... Dezji po śmierci Stasia mnie traktuje jak pana, dalej nie integruje się ze stadem, tylko czeka, by wziąć ją na długi spacer, by powędrować starym, utartym szlakiem, tak jak wtedy, gdy byli tylko we dwoje, ona i on.
Wiele czytałam o udomowionych wilkach, o przypadkowych krzyżówkach i wilczaku czechosłowackim. Podobno te ostatnie cechuje niesamowita wytrzymałość i samodzielność, podobno to psy, które zarówno dobrze spisują się w zaprzęgach jak i jako psy stróżujące.
Ale przecież Dezji to podobno husky, no właśnie... podobno ...
